Voor het project Nederlands-Indië van het Bonhoeffer College is een begeleidend boekje gemaakt met veel foto’s uit WO II en van situaties in het toenmalige Nederlands-Indië. Op bladzijde 20 is een gevechtssituatie opgenomen: Mariniers in actie op Java.
Eén van de mariniers die op de foto voorkomt was op 16 december 2012 bij klas 3 MAVO in het Bonhoeffer College voor een interview.
Het was de 83 jarige veteraan Harry de Wagt, die de gestelde vragen wilde beantwoorden:
Tijdens WO II woonde hij met zijn ouders in Amsterdam N; in juli1943 werd bij een bombardement het ouderlijk huis geraakt, waarbij zijn 19 jarige zuster omkwam. Eind 1943, hij was toen 16 jaar, werd hij door de Grüne Polizei in Amsterdam opgepakt en ‘in een wagen gedonderd’ en via omwegen uiteindelijk in Oostenrijk terecht gekomen, waar hij dwangarbeid moest verrichten bij de spoorwegen.
Hij kwam in september 1945 weer thuis naar zijn ouders in Amsterdam en ging werk zoeken. Dat lukte niet, daarom meldde hij zich aan bij de Mariniers om Indië de bevolking te helpen bevrijden van Japanners en opstandelingen.
Van 1946-1951 heeft hij veel 
meegemaakt met de Mariniers-Brigade op Oost-Java. Met z’n maten patrouille lopen, zwoegend door natte sawahs en in de nacht door dicht begroeid gebied, wachtdiensten, gevechten, soms heel felle, meegemaakt. Veel kameraden raakten gewond of sneuvelden; zelf raakte hij gewond aan gezicht en benen, maar dat viel nog mee. Bij de burger bevolking ook veel ellende gezien, daar waar je kon helpen hielpen we die mensen.
In juli 1947 heeft hij de landing vanuit zee bij Pasir Poetih meegemaakt, waar veel landingsboten ingezet
werden.
Zelf was hij later enige tijd inzetbaar met een amphibie tractor, die zowel op land als op zee gebruikt kon worden.
Bij terugkeer in Nederland in 1951 is hij gaan werken als installatiemonteur / kwaliteitslasser.
Nog steeds heeft hij kontakt met de oude maten, Oud Mariniers. Die kameraadschap, na alles wat je met elkaar hebt doorgemaakt, je bent meer dan broers met elkaar, dat is niet te beschrijven.
Maar er zijn er niet zoveel meer over…., zo zei hij.
De leerlingen luisterden geboeid naar de verhalen van de heer de Wagt en bleven hem met vragen bestoken tot de bel ging.
Het was een les die ze niet gauw zullen vergeten.
PB.
